تو بر زخم دلم باریده ای باران رحمت را...

                                                 تو را من می شناسم،منبع پاک کرامتت را

از آن روزی که حلقه بر ضریحت بست دستانم

                                                  دلم شیدا شد و دادم از کف دامان طاقت را ...      

همه اش احساس  می کنم گمشده ای دارم...

و من این را می دانستم که تمام حرم رفته ها این حس را دارند...

آخه هرکس به زیارت برود...

دیگر دلش بر نمی گردد...

گاهی مرثیه لازم نیست...

یک عکس هم می تواند

 اشک را در بیاورد.... 

از خودم پرسیدم؟

کبوتر ها که آزادند...

پس چرا نمی روند تمام دنیا را بگردند؟!...

و یک جا می مانند...

به قول  معروف جلد آنجا می شوند...

ناگهان یاد خودم می افتم؟!...

امان ازدست  این عاشقی...